Rozwój

Wiatr poruszał ostatnimi liśćmi na szarych drzewach. Opadały kolejno.

Na błotniste uliczki, wdeptywane, przerzucane przez ludzi. Mokły i zwijały się od deszczu. Kończyły swój kolorowy żywot. Inne, niesione daleko, zaczepiały się w żywopłotach, spokojnie gasły w ostatnich promieniach listopadowego słońca.

Niektóre, wyruszały w podróż…

Cmentarne obserwacje

Jeden z nich, mały, żółty listek klonu, porwany przez podmuch, szybował po ciemniejących alejkach. Widział ludzi. Tych, którzy się śpieszyli i cicho poganiali innych by usuwali się z drogi. Powolnych, posuwających się miarowo do przodu, by spełnić obowiązek. Zniechęconych i markotnych. Roześmianych, bo już w myślach pojawiała się parująca kawa i miła rozmowa z rodziną. Spoglądał, na starsze panie, co niosły świece i panów przynoszących okazałe wieńce. Dzieci, które biegały nieśmiało wokół, karcone przez surowe spojrzenia matek.

Gdzieś w pobliżu pobrzmiewały słowa modlitwy. W Kościele kończyła się msza.

Liść fruną. Mijając młodą kobietę, zapłakaną nad smutnym nagrobkiem, wytworne ,,damy” prawiące o tym, że ,,Zośka znów kupiła za małe znicze. Nie pasują do wystroju”.

Patrzył z góry, na rodzinę z małym dzieckiem, która coraz szybciej przesuwała się po ścieżkach wysypanych żwirem, by jak najsprawniej ,,obskoczyć” wszystkie mogiły.

Widział też starszego mężczyznę, bez zniczy i kwiatów, który odgarniał zeschnięte trawy z grobu żony, mechanicznym ruchem wycierał pomnik, pastował płytę.

Liść nie zatrzymywał się, leciał dalej. Mieniły się jak na jarmarku kolorowe znicze, pachnące parafiną. Usychały kwiaty kuszące setkami odcieni. Spotkał dorosłych i dzieci.

Lecz był zdziwiony. Nie dowierzał, bo jak ma upaść skoro nie widział Jej? Jak ma spełnić swój cel? Nie spotkał Jej, nie widział nigdzie, choć krążył długo- prawdziwej zadumy.

A przecież to tak nie wiele, a jednak .

Chwila. Krótka chwila skupienia.

Już miał upaść na ziemie, lecz nagle zobaczył zgarbioną postać. Stała sama, prawie niezauważalna w ciemnym płaszczu. Jedyny blask rzucał na nią różowy zmierzch, który właśnie zapadał. Samotna? Nie.

Tylko trochę zagubiona. Zdziwiona współczesnym pędem. Zasłuchana w odgłosy cmentarza, a jednak nie obecna, jakby w innej rzeczywistości. Nie poruszały się jej usta, oczy były zamknięte. Kim była?

Liść wiedział. W ostatniej chwili spojrzał na nią. Na Pamięć. Nie odeszła, trwała skupiona.

I choć przez wielu odganiana jak natrętna mucha, to wytrwała. Czeka, szukając wrażliwego serca przechodnia….

DSC08767

 

Zapisz

Droga do siebie

O mnie


PAULINA GAWORSKA-GAWRYŚ
Psycholożka, która zakochała się w pisaniu. Wielbicielka książek wszelakich, amatorka kawy oraz małych i dużych podróży. Wie, że warto czytać i chce do tego przekonać innych. Jeśli nie wiesz, co czytać, albo gdzie pojechać - dobrze trafiłeś!

Darmowy e-book

Facebook

This error message is only visible to WordPress admins
Error: No posts found.

Instagram

Instagram has returned invalid data.

Obserwuj mnie